Koffietafelboek.

‘Taschen opent luxieuze nieuwe boekentempel aan Brusselse Zavel’ stond er onlangs in mijn krant.
Ik associeer uitgaven van Taschen altijd meteen met koffietafelboeken. Je weet wel, van die luxueus uitgegeven boeken met veel schitterende foto's, die men op de salontafel legt om mee te pronken. Oogstrelend is hier de gepaste term. ‘The Godfather Family Album’, prijs: 2.500 euro! Heel bekend is ook het 35 kilo wegende GOAT (Greatest of All Time), een hommage aan Mohammed Ali.
En in 1999 publiceerde Taschen een beperkte editie van een boek met 400 foto’s van Helmut Newton. Het boek was zo groot en zwaar dat je er de koffietafel bijkreeg. Het is dan ook niet onwaarschijnlijk dat de term ‘coffee-table book’ aanvankelijk sloeg op een `boek dat te groot is om in een normale boekenkast te passen'.
De boeken van Taschen zijn niet allemaal zo duur maar glitter en glamour maken wel deel uit van de wereld van de Duitse uitgever Benedikt Täschen (1961). Hij is wat je noemt een selfmade man. Op zijn achttiende opende hij in Keulen een winkeltje dat Taschen Comics heette. Inmiddels heeft hij een heel imperium opgebouwd.
De Engelse term ‘coffee-table book’ zou perfect van toepassing kunnen zijn op zijn uitgaven. Maar in het Engelse taalgebied werd het woord al in 1962 opgetekend. Tevoren sprak men van ‘grand piano books.’ De Nederlandse vertaling vinden we pas terug in de jaren tachtig van vorige eeuw.
In 1987 stond er in de Leeuwarder Courant: ‘Oneindigheid. Filosofie en wetenschap van het oneindige. Wie werkelijk veel plezier aan Douglas Hofstadters Gödef Escher Bach heeft beleefd en het niet als conversatievoer voor feestjes of als koffietafelboek heeft gebruikt doet er verstandig aan dit boek van Rucker aan te schaffen.’